کد مطلب:180107 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:254
ذکر مصیبت معصوم ششم امام سجاد
حضرت علی بن الحسین، امام سجاد (ع) در روز 5 شعبان یا 15 جمادی الاولی سال 38 هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود و در 12 یا 18 و بنابر مشهور در 25 محرم سال 95 هـ . ق در سن حدود 56 سالگی مسموم شده و به شهادت رسید، آن حضرت در واقعه كربلا 23 سال داشت، مرقد شریفش در مدینه در قبرستان بقیع كنار قبر جدش امام حسن مجتبی (ع) است.
دوران امامت او كه 35 سال بود مصادف با دشوارترین دوران ظلم و خفقان امویان (از یزید تا ولید بن عبدالملك) گذشت.
امام سجاد در دوران زندگی، رنج ها و ناراحتی های بسیار دید، در ماجرای كربلا، سخت ترین شكنجه ها و ستم ها به او وارد آمد، و بعد كه به مدینه بازگشت در طول 35 سال عمر خود، همواره از مصائب كربلا یاد می كرد و می گریست و در حالی كه اشك می ریخت می فرمود:
قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا.
:«حسین (ع) فرزند رسول خدا (ص) را گرسنه و تشنه كشتند». [1] .
[ صفحه 73]
روزی یكی از غلامانش مخفیانه به او نگریست، دید او به سجده افتاده و گریه می كند، عرض كرد: «آیا وقت پایان حزن نرسیده است؟».
امام سجاد (ع) به او فرمود: «وای بر تو، مادرت به عزایت بنشیند، حضرت یعقوب (ع) در میان دوازده پسر، یكی از پسرانش حضرت یوسف (ع) از نظرش غایب گردید، گریه می كرد و می گفت:
یا اسفی علی یوسف و ابیضت عیناه من الحزن و هو كظیم.
«آه و اندوه! بر یوسف، و چشم یعقوب بر اثر اندوه، سفید شد و او خشمگین بود». (یوسف - 84)
و من در نزدیك خود، پدر و جماعتی از بستگانم را دیدم كه سر بریدند، چگونه گریه نكنم؟
آن حضرت به نوادگان عقیل بیشتر از نوادگان جعفر طیار، نظر لطف داشت، وقتی علتش را پرسیدند، فرمود: «من وقتی كه به یاد جانبازی های پدران آنها در كنار امام حسین (ع) در كربلا می افتم، دلم به حال آنها می سوزد». [2] .
یعقوب در فراق پسر روز و شب گریست
تا دیدگانش از غم یوسف سفید شد
من چون كنم كه آنچه مرا بود سرپرست
یك روز جمله از نظرم ناپدید شد
سقا ندیده كس به جهان تشنه جان دهد
عباس تشنه در لب دریا شهید شد
اكبر ز باب خویش تقاضای آب كرد
افسوس و آه، از پدرش ناامید شد
[ صفحه 74]
دوران امامت او كه 35 سال بود مصادف با دشوارترین دوران ظلم و خفقان امویان (از یزید تا ولید بن عبدالملك) گذشت.
امام سجاد در دوران زندگی، رنج ها و ناراحتی های بسیار دید، در ماجرای كربلا، سخت ترین شكنجه ها و ستم ها به او وارد آمد، و بعد كه به مدینه بازگشت در طول 35 سال عمر خود، همواره از مصائب كربلا یاد می كرد و می گریست و در حالی كه اشك می ریخت می فرمود:
قتل ابن رسول الله جائعا، قتل ابن رسول الله عطشانا.
:«حسین (ع) فرزند رسول خدا (ص) را گرسنه و تشنه كشتند». [1] .
[ صفحه 73]
روزی یكی از غلامانش مخفیانه به او نگریست، دید او به سجده افتاده و گریه می كند، عرض كرد: «آیا وقت پایان حزن نرسیده است؟».
امام سجاد (ع) به او فرمود: «وای بر تو، مادرت به عزایت بنشیند، حضرت یعقوب (ع) در میان دوازده پسر، یكی از پسرانش حضرت یوسف (ع) از نظرش غایب گردید، گریه می كرد و می گفت:
یا اسفی علی یوسف و ابیضت عیناه من الحزن و هو كظیم.
«آه و اندوه! بر یوسف، و چشم یعقوب بر اثر اندوه، سفید شد و او خشمگین بود». (یوسف - 84)
و من در نزدیك خود، پدر و جماعتی از بستگانم را دیدم كه سر بریدند، چگونه گریه نكنم؟
آن حضرت به نوادگان عقیل بیشتر از نوادگان جعفر طیار، نظر لطف داشت، وقتی علتش را پرسیدند، فرمود: «من وقتی كه به یاد جانبازی های پدران آنها در كنار امام حسین (ع) در كربلا می افتم، دلم به حال آنها می سوزد». [2] .
یعقوب در فراق پسر روز و شب گریست
تا دیدگانش از غم یوسف سفید شد
من چون كنم كه آنچه مرا بود سرپرست
یك روز جمله از نظرم ناپدید شد
سقا ندیده كس به جهان تشنه جان دهد
عباس تشنه در لب دریا شهید شد
اكبر ز باب خویش تقاضای آب كرد
افسوس و آه، از پدرش ناامید شد
[ صفحه 74]
[1] اللهوف 209.
[2] كامل الزياره ص 107- بحار ج 44 ص 110.